Hubert Wagner do kadry powołał większość zawodników grających w zespole Tadeusza Szlagora. Z występów w reprezentacji zrezygnowali jednak Zdzisław Ambroziak, Stanisław Iwaniak i Alojzy Świderek, powrócili natomiast Zbigniew Jasiukiewicz i Aleksander Skiba. Nowym zawodnikiem był Tomasz Wójtowicz.
W 1973 roku reprezentacja Polski wystartowała w odbywającej się w Libercu Spartakiadzie Armii Zaprzyjaźnionych, gdzie mierzyła się z zespołami tzw. bloku wschodniego. Zajęła na niej 2. miejsce (za Czechosłowacją), wyprzedzając m.in. ZSRR.
W tym samym roku miał się odbyć III Puchar Świata, jednak FIVB zrezygnowała z tej imprezy. W jej miejsce w Bratysławie zorganizowano nieformalny turniej nazywany Pucharem Przyjaźni, w którym Polacy zdobyli srebrny medal, przegrywając jedynie dwukrotnie z ZSRR[27].
Docelową imprezą 1974 roku były mistrzostwa świata w Meksyku. W trakcie okresu przygotowawczego drużyna Wagnera brała udział w szeregu turniejów towarzyskich. W czerwcu wystąpiła w turnieju w holenderskim Coevorden, gdzie rywalizowała z zespołem gospodarzy (3:0), Włochami (3:0) oraz dwukrotnie z Francją (3:1, 3:0). Na przełomie czerwca i lipca wyjechała do Japonii do Tokio, gdzie grała z reprezentacjami Czechosłowacji (3:2), Japonii (3:1), Stanów Zjednoczonych (3:1) oraz Związku Radzieckiego (3:0, 3:2). W lipcu turniej towarzyski w Sosnowcu zorganizowała Polska. Wzięły w nim udział zespoły Czechosłowacji, Holandii, Stanów Zjednoczocnych i ZSRR. Polska uległa jedynie Związkowi Radzieckiemu 3:2. Tuż przed samymi mistrzostwami Polacy rozegrali trzy sparingi z Francuzami, dwukrotnie wygrywając 3:0, a w jednym meczu 3:1.
Z szerokiego składu kadry na mistrzostwa nie pojechali Bronisław Bebel, Zbigniew Jasiukiewicz, Zbigniew Lubiejewski, Henryk Siennicki i Jan Such. Miejsce w składzie znaleźli natomiast Ryszard Bosek, Wiesław Czaja, Wiesław Gawłowski, Stanisław Gościniak, Marek Karbarz, Mirosław Rybaczewski, Włodzimierz Sadalski, Aleksander Skiba, Edward Skorek, Włodzimierz Stefański, Tomasz Wójtowicz i Zbigniew Zarzycki.
Mistrzostwa świata składały się z trzech etapów. Mecze z poszczególnych rund nie były wliczane do kolejnych. W pierwszej rundzie Polacy trafili na Egipt, Stany Zjednoczone i ZSRR. Wygrali wszystkie trzy spotkania kolejno 3:0, 3:1 i 3:2 i z pierwszego miejsca w grupie awansowali do następnej fazy. Tam w grupie znaleźli się razem z Belgią, Meksykiem i NRD. Spotkania z Belgami i Niemcami zakończyły się wynikiem 3:0, natomiast mecz z Meksykiem 3:1. W trzeciej rundzie grały drużyny, które w swoich grupach zajęły miejsca 1-2. Polacy fazę finałową rozpoczęli od rywalizacji ze Związkiem Radzieckim. Hubert Wagner wystawił tę samą szóstkę co w pierwszym meczu przeciwko tej drużynie, tj. Gościniak, Stefański, Sadalski, Rybaczewski, Zarzycki i Czaja. Mecz zakończył się rezultatem 3:2 dla Polski. Dwa kolejne pojedynki z Czechosłowacją i ponownie z NRD Polska wygrywa również po pięciu setach, a w przedostatnim spotkaniu nie oddaje nawet seta Rumunii. 28 października reprezentacja Polski na ostatni i decydujący o mistrzostwie mecz wychodzi w składzie: Gościniak, Skorek, Skiba, Gawłowski, Bosek i Wójtowicz. Pierwszą partię wygrywa Japonia, jednak z trzech kolejnych zwycięzcy wychodzą Polacy, którzy w czwartym secie, prowadząc 14:5, doprowadzają do wyniku 15:15 i wygrywają dopiero na przewagi 17:15. Zdobywają w ten sposób pierwszy złoty medal turnieju mistrzowskiego[28][29][30]. Najlepszym zawodnikiem turnieju wybrany został Stanisław Gościniak.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz